Μετά από περίπου 7 χρόνια το Rock ‘n’ Roll επέστρεψε στο «σπίτι» του.
Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017. Το ρολόι έδειχνε 7.30 το απόγευμα. Έξω από ισόγειο στη γωνία Λουκιανού και Υψηλάντου μυρίζει έντονη μπογιά και δεκάδες άνθρωποι βρίσκονται σε εγρήγορση. Κόσμος περνάει, σταματάει, κοιτάζει με ένα βλέμμα από… τα παλιά, ρωτάει τι ώρα να (ξανα)έρθει και ρίχνει κλεφτές ματιές πίσω από την πόρτα, με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. «Να μπούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία;» ρωτάει μια όμορφη γυναίκα, κοντά στα 40, με μακριά ξανθά μαλλιά και βραδινό ντύσιμο. Το παιδί που βρισκόταν μπροστά στην είσοδο δεν της χαλάει χατήρι. Την αφήνει. Βγαίνοντας μετά από περίπου 30 δευτερόλεπτα, το μοναδικό πράγμα που θα πει είναι «επιτέλους». Στα επόμενα 20 λεπτά που κάθομαι εκεί, δεκάδες άνθρωποι θα μιμηθούν την κίνηση της όμορφης ξανθιάς γυναίκας. Το Rock ‘n’ Roll είχε επιστρέψει «σπίτι» του. .
Πάνε 30 χρόνια -ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1987- όταν ένας επιβλητικός πολυέλαιος άνοιξε τα φώτα του στο ισόγειο της Λουκιανού 6 και περίπου 7 χρόνια (άνοιξη του 2011) όταν έσβησε. Ήταν η μέρα που το Rock ‘n’ Roll έριχνε τους δικούς του τίτλους τέλους σε εκείνο τον δρόμο του Κολωνακίου μετά από 24 χρόνια ζωής, σκορπώντας μια παράξενη θλίψη σε όσους είχαν περάσει την πόρτα του. Παράξενη; Τώρα που το ξανασκέφτομαι μου μοιάζει φυσιολογική.
Βλέπεις μπορεί στην Αθήνα να ανοίγουν και να κλείνουν μαγαζιά κάθε τρεις και λίγο, να υπάρχουν αυτά που θα επιβιώσουν για χρόνια και εκείνα που θα βγάλουν μία σεζόν, αλλά το Rock (όπως το αποκαλούσαν όλοι) ήταν το σήμα κατατεθέν της διασκέδασης στις δεκαετίες του ’90 και των ’00s. Ήταν το μαγαζί που είχε καταφέρει να δημιουργήσει σε όλους μια ανάμνηση – είτε αν κάποιος είχε πάει μια φορά είτε βρισκόταν εκεί μέρα παρά μέρα, είτε η ανάμνηση προερχόταν από ένα ξέφρενο βράδυ διασκέδασης, είτε από την πόρτα που «έφαγε». Ναι, η πόρτα του, αυτή η αυστηρή πόρτα που έγινε μύθος -και τρόμος- στους νέους που ήθελαν να μπουν (τουλάχιστον δύο φορές έφαγα stop στην είσοδο). Αν ήθελα να πω τα πράγματα πιο απλά και μέσα σε 10 λέξεις, τότε θα επέλεγα αυτές: το Rock ήταν στέκι με όλη τη σημασία της λέξης.
Αυτό όμως είναι το παρελθόν του Rock. Από το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου άρχισε ένα νέο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα που ήρθε σε εμάς με ένα post στο Facebook: «The time has come. This Saturday Rock n’ Roll in its original place, see you there». Και η ανταπόκριση ήταν αυτή που όλοι περίμεναν και άρμοζε στη φήμη του R’n’R. Εκατοντάδες άτομα πέρασαν την πόρτα του στο (ανεπίσημο είναι η αλήθεια) opening του μαγαζιού, σε μια βραδιά που «ο κόσμος έδειξε να βρίσκει ξανά αυτό που είχε, να βρίσκει τα πατήματά του. Κι αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο στοίχημα για εμάς» μου λέει ο Γιώργος Πιτσιλής, που μαζί με τον αδερφό του Ανδρέα Πιτσιλή, τον Πέτρο Απαλάκη και τον Γιάννη Μωράκη βρίσκονται πίσω από τη νέα εποχή του Rock.
Είναι μεσημέρι Τρίτης όταν συναντάω τον Γιώργο Πιτσιλή. Μπαίνω στο μαγαζί, που ακόμα τα πρωινά βρίσκεται σε λειτουργία under construction και κοντοστέκομαι: πρέπει να είναι η πρώτη φορά που μπαίνω με φως στο Rock και όμως μοιάζει πολύ ωραίο. Μέχρι να ανέβουμε στον πάνω όροφο, χαζεύω για λίγο το εσωτερικό του. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τα 4 τραπέζια του κάτω ορόφου στη γωνιακή γνώριμη θέση τους – για να απολαύσει άνετα κάποιος τα burger και τα αμερικάνικα πιάτα του σεφ Ηλία Σκουλά. Στη θέση του και ο πολυέλαιος, και η όμορφη ξύλινη σκάλα, και οι καθρέφτες πίσω από την μεγάλη του μπάρα – τα σήματα κατατεθέντα του μαγαζιού. «Αυτό ήταν και ένα από τα μεγάλα μας άγχη. Δηλαδή ο χώρος να βγάζει στην κατασκευή την ίδια αίσθηση με παλιά» μου λέει ο Γιώργος και συνεχίζει: «Δεν είναι εύκολο, καθώς όταν πας να φτιάξεις κάτι πάλι από την αρχή, ποτέ δεν γίνεται το ίδιο. Ευτυχώς όμως, όσους έχω ακούσει έως τώρα νιώθουν ότι μπαίνουν ξανά στο Rock».
Άρα, πέρα από αυτό, υπάρχει και άλλο άγχος στο μυαλό του; «Φυσικά. Υπάρχει μεγάλη αναμονή και προσμονή από τον κόσμο να ζήσει ξανά όσα είχε ζήσει στο Rock παλιά. Θέλουμε να τους τα προσφέρουμε αυτά. Απλά δεν ξέρω κατά πόσο οι παλιοί θαμώνες θα έχουν τη δύναμη να “αντέξουν” πλέον» μου απαντάει γελώντας.
Όμως τα παραπάνω δεν είναι τα μοναδικά που επέστρεψαν με το comeback του Rock. Μαζί του επέστρεψε και η διάσημη πόρτα του, καθώς όπως μου λέει ο Γιώργος «πιστεύω ότι ένας από τους λόγους της διαχρονικότητας του Rock ήταν η πόρτα του και την στηρίζω. Αυτή ήταν που διατηρούσε τον χαρακτήρα του μαγαζιού».
Και φυσικά θα επιστρέψουν και τα μεσημεριανά πάρτι του Σαββατοκύριακου. Αλήθεια, πώς ξεκίνησε όλο αυτό το… έθιμο με τα διάσημα μεσημεριανά πάρτι του Rock; «Εντελώς τυχαία. Τότε, το Κολωνάκι ήταν δυνατή αγορά. Ο κόσμος έβγαινε, έκανε τα ψώνια του και μετά ερχόταν εδώ για φαγητό» αναπολεί ο Γιώργος Πιτσιλής και συνεχίζει: «Θυμάμαι κάτι μεσημέρια του Σαββάτου ερχόταν στο μαγαζί ένας λαχειοπώλης, ένα νεαρό και ευγενικό παιδί, ο Λάζαρος, που όταν άκουγε μουσική χόρευε σαν τον Τραβόλτα. Χτυπιόταν στα πατώματα, δεν κάνω πλάκα. Έτσι όταν τον έβλεπα ανέβαινα στα decks και έβαζα το κομμάτι από το Saturday Night Fever. Ξεκίνησε κατά λάθος, ο κόσμος πέρναγε καλά, μετά αρχίζαμε να έχουμε DJ και στο τέλος η μουσική στο Rock ξεκινούσε το μεσημέρι του Σαββάτου και τελείωνε στις 6 το πρωί της Κυριακής».
Τι είναι όμως αυτό που τους οδήγησε να επιστρέψουν στη Λουκιανού 6 μετά από περίπου επτά χρόνια; «Η ιδέα έχει έρθει εδώ και καιρό. Απλά τότε δεν ήταν ώριμη η σκέψη της επιστροφής. Όμως τώρα που ωρίμασε επιστρέψαμε στο σημείο εκκίνησης». Και αυτή η επιστροφή στο σημείο εκκίνησης μόνο συγκινητική θα μπορούσε να είναι, ειδικά για τους ανθρώπους που «γέννησαν» το Rock του ’87. «Ουσιαστικά επιστρέψαμε στο «σπίτι» μας. Εδώ περάσαμε τα πιο δημιουργικά μας χρόνια. Σκέψου ότι εγώ έχω δει τα τέσσερα από τα 5 παιδιά μου να μπουσουλάνε μέσα στο Rock» μου λέει ο Γιώργος.
